961 Don’t you have share in it?
My melted heart is panting thinking you
Tears are flowing like a fountain
When I am burnt out by living in solitude
Where your grace has gone leaving me alone
Unfathomable fear has come
My heart is shivering thinking about it
It doubts where you have forgot me
It laments that there is no use in living any more
I lived so far not knowing separation
So far I lived not understanding about separation
When first time it has come
I complete lost myself
When I was formed in the womb
I grew only keeping you in my thought
But when I born and grew, due to ignorance
I forgot you who dwelled in my thought
Not forgetting me though you came
And redeemed me out of love
Till I become completely yours
It is right on your part not to dwell in my heart?
Do you not share in my shortcomings?
If I lack in my bhakti is it not a loss for you
Don’t further delay once you know this
Don’t forsake my heart any more
Mathigiri, 9-9-2018, 2.40 p.m.
As I was reading the following points I understood why in Viraha-bhakti one can express the love in separation more in female voice:
…it is in the women’s voices, more specifically in their lamenting voices, that the poem produces its willed, intentional ambiguities. (p.128)
Given that the Tiruviruttam (by Nammalvar) styles itself as a vinnappam, a petition, it can be read as one long lament: a lament against this life of samsara that thrives in the swamps of false knowledge and filthy bodies….. The poem is as much a plea as it is a lament (pulampal), making this identification clearly in verse 86….—Archana Venkatesan: A Hundred Measures of Time Tiruvirutaam: Nammalvar, Translated from the Tamil, Penguin Books India, 2014, pp. 128-29
After closing the reading, suddenly I realized that in most of my viraha-bhakti songs (love in separation) I too used only female voice to express it. Then as the inspiration came I wrote this song again in female voice.
961 பங்குனக் கில்லையா
உருகிய மனமும் உனைஎண்ணித் தவிக்குது
ஊற்றெனக் கண்களில் நீருமே பெருகுது
உனையெண்ணி தனிமையில் வாடிடும்போது
உன்னருள் எனைவிட்டு வேறெங்கு போனது
இனம்புரியாத பயமொன்று வந்தது
என்மனம் அதையெண்ணி உள்ளாக நடுங்குது
எனைநீ மறந்தாயோ என்றுமே எண்ணுது
இனிவாழ்ந்துப் பயனில்லை என்றுமே புலம்புது
பிரிவறியாது இதுவரை இருந்தேன்
பிரிவென்ற ஒன்றை அறியது வாழ்ந்தேன்
முதன்முதலாக அதுவரும் போது
முற்றிலும் என்னை நானே இழந்தேன்
கருவினில் தோன்றி வளர்ந்திடும் போதே
கருத்துனுள் உன்னை எண்ணியே வளர்ந்தேன்
பிறந்து வளர்ந்து பின் பேதமையாலே
கருத்தினில் இருந்த உன்னையே மறந்தேன்
ஆயினும் என்னை நீ மறக்காமல்
அன்பினால் தேடி வந்துமே மீட்டும்
முழுவதும் உனக்காய் மாறிடும் வரைக்கும்
உள்ளத்தில் உறைய மறுப்பது முறையா
பக்தையின் குறைவில் பங்குனக் கில்லையா
பக்தியில் குறைந்தால் இழப்புனக் கில்லையா
அறிந்தபின் இனியும் தாமதிக்காதே
அடியவள் மனதை இனிப் புறக்காதே
மத்திகிரி, 9-9-2018, மதியம், 2.40