370 Your Grace
Somehow your grace upholds me
And upholding me it carries me each day
Not living depending upon my strength
It helps me to abide in you
I carry the burden of life unable to carry it
And I suffer which I cannot utter
But not allowing anything to cross its limit
Protecting me through your grace is your greatness
It is beyond to utter through words and language
It is beyond to understand through the mind
As we can attain it through the inner intuition
It is impossible to tell the nature of your grace in words
You gave grace even to the grace
You become simple to the bhaktas
You carried the sin of the world
Am I needed to utter its greatness anymore?
Your grace which came to make me your own
And the nobleness which lorded-over me making me your own
How foolishness is it to utter it with few words
Like (one) trying to dry the ocean with the help of a small shell?
Yet bestowing grace become your character
Similarly hiding it to the wise become your nature
And blessing this fool with your grace become your greatness
As I live with a mind which does not understand that grace
6-1-16; 9-1-16, 2.55 & 2.45 pm. Mathigiri
Without any motivation, life becomes meaningless. Simply living a life, as we need to live becomes a burden. Particularly most of the elderly people realize this. Though life became a burden, my bhakti always reminds me that the best motive for me to live is to continue to enjoy the bliss of bhakti. As I was thinking in this line, I wrote this song. Though I wrote the first two stanzas on 6th, I completed it on 9th.
370 உன்னருள்
எப்படியோ உன் கிருபைதான் தாங்குது
ஏந்தியே நாளும் என்னைச் சுமக்குது
என்பெலன் தன்னைச் சார்ந்து வாழாமல்
உன்னிலே நிலைக்க என்னையும் வைக்குது
சுமக்க முடியாமல் சுமக்கிறேன் வாழ்வை
சொல்ல முடியாது படுகிறேன் வேதனை
ஆயினும் எதுவுமே எல்லை தாண்டாமல்
அருளினைத் தந்து காப்பதுன் மேன்மை
சொல்லாலும் மொழியாலும் கூறவே முடியாது
சிந்தையாலும் கூடப் புரியவே இயலாது
உள்ளாக இருந்து உணர்வில் அடையும்
உன்கிருபையின் இயல்பைக் கூறவும் முடியாது
அருளுக்கு அருளினை அளித்தவன் அல்லவோ
அன்பர்க்கு எளியனாய் வந்தவன் அல்லவோ
அவனியின் பாவமே சுமந்தவன் அல்லவோ
அந்த உயர்வினை இன்னுமே சொல்லவோ?
சொந்தம் எனக்காகி வந்த உன்னருளினை
சொந்தம் எனையாக்கி ஆண்ட உன்மேன்மையை
சிறுசங் கெடுத்துக் கடல்நீர் இரைத்தாற்போல்
சிலசொல்லில் கூற முயல்வதென் பேதமை
ஆயினும் பேதைக்கு அருள்வதுன் குணமாச்சு
அதுபோல் ஞானிக்கு மறைப்பதுன் இயல்பாச்சு
அருளினை அறிகின்ற மதிகொண்டு வாழாத
பேதைக்கு அருள்வது உனக்கும் உயர்வாச்சு
6-1-16; 9-1-16, மதியம் 2.55 & 2.45, மத்திகிரி.