This is also set in Tamil pan isai (music). I started to write this in September 1985 and completed it on 5-4-1986 at Lucknow.
இப்பாடலும் தமிழ்ப் பண் இசையையே சார்ந்தது. இதை 1985-செப்டம்பரில் எழுத ஆரம்பித்து, 05-04-1986-ல் லக்னோவில் முடித்தேன்.
-
நிர் மூடன்
நீசனும் நிர்மூடனுமாய்
நின்திருப்பாதம் வந்தேன்
நேயமாய் என்னையாண்டு
நீக்கியே பாவம் தன்னை
ஆவியின் அச்சாரம் ஈந்து
அன்புடன் என்னைக்காத்து
நேயமாய் நின்னைப்போற்றி
நித்தமும் வாழ்வேண்டி
காத்திடும் என்னை நீயே
கருணையே பொற்பாதம் தஞ்சம்
சிந்தை சொல் பேச்சு எல்லாம்
சீர்கெட்டுப் போனதையோ
எண்ணத்தில் தூய்மை இல்லை
என்பதும் உண்மை ஐயோ
சொல்லிலே உறுதி இல்லை
சொல்லவும் வெட்கமையோ
பேச்சிலே பாவமேதான்
பெருகியே நின்றதையோ
யாரிடம் எடுத்துரைப்பேன்
என்நிலைப் பாரும் ஐயா
அலைந்திடும் சிந்தை கொண்டேன்
அடங்கிடா மனதைக் கண்டேன்
ஆவியில் அனலும் இல்லை
ஆன்மீகப் பசியும் இல்லை
பற்பல நினைவுகளால்
பறந்திடும் மனதைக் கொண்டேன்
பாவத்தைப் பால்போல் பருக
ஆவலாய் விரைந்து சென்றேன்
ஆரறிவார் ஐயோ எந்தன்
அவலத்தைக் கண்நோக்கிப் பாரும்
இந்நிலை எந்நிலையோ
ஏன் இந்தப் பிறவி ஐயோ
கூப்பிடா தெய்வம் இல்லை
கும்பிடா கோயில் இல்லை
அண்டிடா குருவும் இல்லை
அறிந்திடா மறையும் இல்லை
முறையிடா மார்க்கம் இல்லை
மூழ்கிடாத் தீர்த்தம் இல்லை
இந்நிலை மாற்றிடுமே
இறைவனே என்தாபரமே
சிந்தையில் கொண்ட வாழ்க்கை
செயலிலே இல்லை இல்லை
செய்கின்ற செயல்கள் எல்லாம்
செய்யவோ மனதும் இல்லை
விரும்பிடும் நன்மையெல்லாம்
விரைந்துமே செய்வதில்லை
வெறுத்திடும் தீமை தனையே
விலக்கிடப் பெலனும் இல்லை
இந்நிலைக்குக் காரணமே
என் மனதின் பாவகுணமே
ஏதுகண்டாய் முக்தேசா நீ
என்மீது இரக்கம் கொண்டு
இறைமாட்சி தானும் நீத்து
இகமதிலே அவதரித்து
எமக்காகப் பரிதபித்து
இன்னுயிரைத் தானளிக்க?
காண்கிலேன் நன்மையேதும்
கடையேனின் வாழ்வதனில்
கேடுமிக்க என்வாழ்வின்
கோலமதைக் கேளாயோ?
எங்கு நான் சென்றிடுவேன்
எவ்வழி நான் கண்டிடுவேன்
என்மூட மதியதனால்
இழந்திட்ட வாழ்வதனை
எவ்வாறு மீட்டிடுவேன்
ஏதும் வழி காணேனே
என்மீதிறங்கி நீயும்
ஆட்கொண்டு அருளாவிட்டால்
இல்லை கதி இவ்வுலகில்
எனக்கிங்கு மீட்புப் பெற
பாவத்தின் சேற்றினிலே
பரிதபித்தே மாண்டிடாமல்
பாதகன் மேல் இறங்கியதால்
பரிதபித்தே நீயும் வந்தாய்
ஆயினும் உன் கருணையினை
அறியாத காரணத்தால்
அறியாமை இருளினிலே
அமிழ்ந்தே வாழ்விழந்தேன்
அந்தோ இறங்கிடுவாய்
அறியாத இவ்வேழைக்கே
English Translation
I come unto your feet
As a rascal and fool
Ruling over me
By removing sins
Giving your Spirit as the evidence
And protecting me by your love
To live every day
To adore you
You protect me
I took refuge at your graceful feet
Both mind and words become
Corrupted one
There is no purity in thinking and
This is the truth
It is shameful to tell that
There is no firmness in my words/commitment
Sin has increased in
All my talk
To whom shall I appeal
Look unto my condition
I have a wavering mind
I saw only a rebellious heart
There is no zeal in my spirit
There is no hunger after spirituality
I have a hasty mind
With so many thoughts
I rushed eagerly
To drink sin as milk
Who will know my wretchedness
Look unto me
What kind of life is this
Why even this birth itself?
There is no god which I didn’t call
There is no temple in which I didn’t worshipped
There is no guru to whom I didn’t surrendered
There is no scripture which I didn’t know/searched
There is no sect to which I didn’t appeal
There is no teertha (holy water) which is left without taking bath
Change this condition
O God my refuge
The life which I have in my mind
Is not practised by me
I don’t want to do the things
Which I do
I don’t rush to do the good things
Which I want to do
I don’t have the strength to
Remove the evils which I hate
My sinful nature is the reason
For this condition of mine
But what you have seen in me
To take pity on me
And giving up your divine nature
Taking avatara on this world
To give up your life
By taking pity on us
I don’t see any goodness in my life
The least one on earth
Won’t you listen the
Wretchedness of my life?
Where else I can go
Which path I will find
To get back my life
Which I have lost because of my foolishness?
How I will redeem (it)
I cannot find any way
By taking pity on me
Unless you give your grace by redeeming me
I don’t find any other option
For me to be saved
Not allowing me to die
In the quicksand of sin
By showing your mercy on this wretched sinner
You came taking pity on me
But not knowing
Your grace
By drowning in the darkness of foolishness
I lost my life
Therefore take pity on
This poor fool
Comments
In this song both ‘sin in work’ and ‘sin in principle’ go hand-in-hand. In Hinduism one can also find the same kind of expression of both. However, when it comes to theology, ‘sin in principle’ is either rejected or philosophically explained. I think that this is the work of the philosophers and commentators who tried to dig out their own particular point of view in the complex scriptures that speak in several views simultaneously.
One reason could be that bhakti poems express the feelings, emotions and experiences spontaneously by pouring out the heart. At that time, a bhakta rarely takes note of the theological aspects seriously. Whereas for scriptures written to propagate a particular principle/ideal/doctrine, care is taken to present a systematic thought.
One can still find contradictions and conflicting views placed side by side as we find in almost every religious scripture. One major reason is that interpolations distort the original thought. Later compilers (scribes) could have edited in such way that it ended up distorting the original thought or adding more contradictions. But all these understandings about the difference between bhakti literatures from theological ones are more academic in nature and no Hindu pays much attention to them. (See my notes for song 11 from Hopkins)
When it comes to our bhakti in Muktinath, however ecstatic bhakti can be in its various expressions (poems, arts), the role of theology cannot be ignored — no matter how poor the poet or artist is in theology. So I have poured out my heart through my poems, and unconsciously I was aware of the importance of theology. Several times this created some tension in my mind between the free expression of my thoughts and feelings on one side and the demand of theology on the other side. However, I had one advantage. Since I never shared my poems with others, I was free in my expressions.
So the role of theology in my poems is guided by my ‘reflections’ however it contradicted with conventional theology among Christians. I don’t know the reason, but I never felt any need to share my poems with others for a very long time. Even when Saradha was correcting the spelling and grammar, she said, “Why haven’t you ever shared these with us after all these years?” For a long time both my writings as brain-storms and songs remain my personal sadhana. Once or twice when I tried to share my thoughts (both writings and poems) they were not taken seriously by others. Since I didn’t mind much about others’ recognition, I continued to write poems for my personal sadhana. Reading scholarly books helped me keep an eye on my theology.
17-5-14