339 Accept as Praises.
Only seeking you
For your sake
When I am going to come
Unto your feet?
Each second is going
Thinking about the needs of this world
And mind too wanders
Seeking after them!
Even though I received all
Still there is a longing within me
Seeking after the one which I miss
My heart is longing for it.
I become like the deer
Which chases the mirage?
And till the end not finding the water
I fell down crying
That time having mercy
Not allowing me to die
Showing me the fountain of living water
Your redeemed me by quenching my thirst
Yet my demonic nature
Often raising its head
Longing for the things
Which I couldn’t receive.
When this struggle will come to an end
When this struggle in mind will stop
As long as I live on this earth
I won’t get deliverance from this.
Therefore at least few seconds
I come unto you seeking your feet
Even that few seconds
I cannot worship you
What else can I do?
How to lament by telling what else?
But accept even this wailing
As the praise.
24-9-15, Mathigiri, 2.30 pm.
Like most of other bhaktas experience, when I sit for my regular prayer, my mind too wander and also think about so many other needs and work that is ahead. Many times I pray for my need and others’ need. Then I thought that the mark of bhakti is to go to Him only His own sake and not for any other thing. As this thought again came, I wrote this song. When I cannot concentrate in my worship and prayer in those few seconds which I try to spent with the Lord, then my only request to God is to accept even that wavering mind and thought along with my cry as praises.
339 ஏற்றுக் கொள் துதிகளாக.
உனக்காக உன்னை நாடி
உன்னடி மட்டுமே தேடி
உவப்புடன் உன்னிடம் நானும்
வருவதும் இனி எப்போதோ?
ஒவ்வொரு நொடியும் போகுது
உலகின் பல தேவைகள் எண்ணி
உள்ளமும் மிகவும் அலையுது
அவைகளை மட்டுமே நாடி
எல்லாம் நிறைவாய்க் கிடைத்தும்
ஏதோஒரு ஏக்கம் உள்ளது
இல்லாத ஒன்றுக்காகத் தினம்
என்மனம் ஏங்கியே வாடுது
கானல்நீர் தேடியே ஓடும்
மானைப் போலவே ஆனேன்
கடைசி மட்டும் நீர்காணாமல்
கதறியே வீழ்ந்து கிடந்தேன்
அந்த நேரம் இரக்கம்கொண்டு
அந்த நிலையில் மாண்டுவிடாமல்
ஜீவ நீரின் ஊற்றைக்காட்டித்
தாகம் தீர்த்து ஆண்டுகொண்டாய்
ஆயினும் என் அசுரகுணமும்
அடிக்கடி தலை தூக்கிக்
கிட்டாத பொருளுக்காக என்னில்
முட்டிமோதித் தவியாய்த்தவிக்குது
எப்போ முடியும் இப்போராட்டம்
என்று ஓயும் மனப்போராட்டம்
உலகில் வாழும் காலம்மட்டும்
கிடைக்காது விடுதலைமட்டும்
ஆதலால்சில நொடிகளேனும்
அண்டிவந்தேன் உன்தன் பாதம்
அந்த சில நொடிகளும் கூட
உன்னடி தொழவும் காணும்
இனிநானும் என்ன செய்ய
என்னசொல்லி உன்னிடம் புலம்ப
இந்தஎன் கதறலைக் கூட
ஏற்றுக் கொள் துதிகளாக.
24-9-15, மத்திகிரி, 2.30