580 a flood breaching the shore
I should not do anything
In order to proclaim to everyone
Others should not talk
About my relationship with you
Somehow you kept a desire within me
And made me to sing constantly about your grace
You made me to come to you
To be with you even for few seconds to share
When I cannot even understand
About the greatness of this relationship
Where shall I found words and means?
To write it down
Some inner compulsion comes
It forces me to talk with you
Once I began to talk with you
Like a forceful fountain, words come automatically
I tried to reason out by many ways
I tried to stop it by many means
Like the flood which will breach the shore
I fond words overflowing within me
When I try to close the breach on one side
There appear many breaches
There is no way to stop them
There is no means to prevent them
Therefore I have recorded this
Not to communicate to others
What is the need for another song?
To tell about our relationship
Mathigiri, 19-11-16, 2.35 p.m.
Today I took a strong decision not to write any more poems as it often disturbs my mind too much. When I do other works also, as some kind of inspiration flows, it interfere that particular work and compels me to write some poem. To say in other words, I myself become tired of my own poems (so I understand others also feel the same and blessed are the one who never reads my poems). After my regular reading in Muktiveda I took my book to do my regular reading. Then I recalled my resolution not to write any more poems. But that become a snare. We say as a joke in Tamil that when a person often forgets to take his medicine in time, it is recommended to her that to think about the monkey when she has to take medicine. Then this very thought will remind about the monkey and medicine. And in the same way as I recalled my resolution not to write, that very resolution itself began to inspire and bother me. But ignoring it I continued my reading, but without any hope. Though I read the lines but I cannot understand what I was reading. The inspiration continues to flow not allowing me to concentrate on my reading. So accepting my defeat I wrote this song.
580 மடைதிறந்த வெள்ளம்
ஊருக்கும் உலகுக்கும் சொல்ல வேண்டி
ஒன்றும் செய்யா திருக்க வேண்டும்
உனக்கும் எனக்கும் உள்ள உறவைக்கூட
ஊர்பேசச் சொல்லா திருக்க வேண்டும்
என்னவோ என்னுள்ளத்தில் வாஞ்சை வைத்தாய்
ஓயாது உன்னருள் பாட வைத்தாய்
சில நொடிகளேனும் உன்னிடம் வந்து
சிந்தையை உன்னிடம் சொல்ல வைத்தாய்
இந்த உறவின் உன்னதம் பற்றி
எனக்கே ஒன்றும் புரியாத போது
வார்த்தைகள் கொண்டு எண்ணத்தை வடிக்க
வழிவகைகூட எவ்விதம் கிடைக்கும்
உள்ளான ஒரு உந்துதல் வருது
உன்னிடம் பேசிட உந்தியே தள்ளுது
உவந்தே வந்து உன்னிடம் பேசிட
ஊற்றுப் பெருக்காய் வார்த்தைகள் கொட்டுது
தர்க்கங்கள் ஆயிரம் செய்துமே பார்த்தேன்
தடைகள் பல போட்டுமே பார்த்தேன்
தடையை மீறியே பாயும் நீர்போல
திறந்த மடையாகச் சொற்களைக் கண்டேன்
ஒருபக்கம் நான் உடைப்பை அடைக்க
பல உடைப்பிலே பாயுது நீரும்
தடுத்து எவ்விதப் பயனும் இல்லை
தடுத்து நிறுத்த வழியும் இல்லை
ஆகவே இதையும் எழுதி வைத்தேன்
அடுத்தவர் புரிய வேண்டி அல்ல
உன்னுடன் எனக்குள்ள உறவைச் சொல்ல
இன்னொரு பாடலும் தேவையும் அல்ல
மத்திகிரி, 19-11-16, மதியம் 2.35