965 I stopped talking
I came asking you
You gave with love
I never asked you
But you provided understanding my need
When I came seeking you
You filled me with several blessings
When I never sought you
You understood my situation
When I come unto you
Realizing your need
When I stand still
Because of tiredness
As your eyes
Protects me
I realized it
When I thought about it
When I have fellowship with you
By talking with you
When I keep quiet
Not talking with you
Knowing my heart
You will be with me
Knowing my situation
You will do accordingly
Knowing the condition
Of the sick child
Before it could ask
By opening its mouth
Like a mother
Who serves with love?
You will take care of me
Keeping me on your lap
Is there any name
For this relationship
Is this status can be
Compared with any other thing?
Is there anything
Greater than this
Am I qualified?
To receive this?
Knowing that alone
I came to your feet
Then I stand still
Not having any words to speak
In that silence I
Heard your voice
Then I gave up
The thought of talking
Mathigiri, 13-9-2018, 11.00 p.m.
Several times I feel comfort in silence prayer—not even uttering any words. I know it is very difficult, but I like only in that kind of sadhana. Particularly when I become very tired in my mind (most of the time over reading or thinking) unable to pray or think, I will sit calmly allowing even my mind to wander wherever it likes, but often dragging it back to abide in the presence of the lord. Sometimes I enjoy this struggle between my mind and spirit. However as a mother realizing the need of the ailing child, as it unable to ask its need, I too experience the same with the Lord. When I sit silently before him unable to utter anything, knowing my need in that particular time, he will comfort me through some means. Most of the time it would be a word or a sentence in Tamil, which I will utter as my prayer at the end of that time. As this night also I had that kind of sadhana, as the inspiration came I wrote this song to give expression to that experience in this night.
965 பேச்சை விட்டேன்
வேண்டித்தான் வந்தேன்
விரும்பியே தந்தாய்
வேண்டாமல் இருந்தேன்
உணர்ந்துமே கொடுத்தாய்
நாடித்தான் வந்தேன்
நன்மையால் நிறைத்தாய்
நாடாத போதும்
என்நிலை உணர்ந்தாய்
உளமார உணர்ந்து
உன்னடி வந்தாலும்
ஒருவிதச் சோர்வினால்
ஓய்ந்துமே கிடந்தாலும்
உன்னருள் கண்கள்
இமைக்காது காக்க
உணர்ந்தேன் அதனை
மனதினில் நினைக்க
உன்னோடு பேசி
உறவாடினாலும்
ஒன்றுமே பேசாது
மவுனாமாய் இருந்தும்
என்னுளம் அறிந்து
என்னுடன் இருப்பாய்
எந்நிலை அறிந்து
அதன்படி நடப்பாய்
நோயுற்ற சேயின்
நிலையினை அறிந்து
வாய்விட்டு கேட்கும்முன்
தேவையைப் புரிந்து
பரிவுடன் சேவை
செய்திடும் தாய்ப்போல்
உன்மடி மீது
என்னையும் வளர்ப்பாய்
இந்தஉன் உறவுக்குப்
பெயரெதும் உண்டோ
இந்தஎன் நிலைக்கு
ஈடிணை உண்டோ
இதனினும் மேன்மை
வேரெதும் உண்டோ
இதைப்பெற தகுதியும்
எனக்குமே உண்டோ
அதனை அறிந்துமே
உன்னடி வந்தேன்
அதன்பின் பேச
மொழியின்றி நின்றேன்
அந்த அமைதியில்
உன்குரல் கேட்டேன்
அதன்பின் பேசிடும்
எண்ணத்தை விட்டேன்
மத்திகிரி, 13-9-2018, இரவு, 11.00